فارسی زبانیست که امروزه مردم ایران و افقانستان و تاجیکستان و قسمتی از هند و ترکمنستان و قفقاز و بین النهرین بدان سخن میگویند و نامه مینویسند و شعر میسرایند.
تاریخ زبان ایران تا هفتصد سال قبل از میلاد مسیح روشن و در دست است. زبان فارسی امروز مرکب از چند زبان قدیمی است که اساس و ریشه ی آن را تشکیل میدهند. این زبان ها عبارتند از:
1_فارسی باستان:زبانی بوده است که در دوره سلطنت هخامنشیان در کشور پارس بدان سخن میگفته اند.این همان زبانی است که بر سنگ های بیستون و الوند و تخت جمشید و جاهای دیگر کنده شده است.خطی که این زبان بدان نوشته میشد چون الفبایش شبیه به میخ بوده خط میخی خوانده میشود.
2_فارسی میانه:که آن را از زبان های پهلوی نیز میخوانند،نام زبانی است که در دوره اشکانیان معمول بوده و مردم پنج کشور:ری،اصفحان،همدان،ماه نهاوند و اذربایجان بدان صحبت میکردند.این زبان به دو نوع:پهلوی اشکانی و پهلوی ساسانی تقسیم میشده است.خطی هم که زبان پهلوی با ان نوشته میشده به خط پهلوی موسوم است.
3_فارسی دری:زبانی است که در دوره سلسله ی ساسانی در خراسان و مشرق و همچنین مدائن (پایتخت کشور) معمول بوده و همان زبانی است که بعد از اسلام،شاعرانی مانند: رودکی،فردوسی،عنصری و فرخی بدان شعر سروده اند.
این زبان بعد هاپس از حمله ی اعراب و مغول به ایران با زبانهای عربی،مغول و ترکی آمیخته شده و به صورت فارسی امروزی در امده است.خطی که زبان دری و فارسی امروزی ایران با ان نوشته میشود خط عربی است
